Ik was er vorige week zowaar zelf al een keer beland, daar in "Cheers".Hoewel het net verbouwd was en het er inmiddels supermooi uitzag was het voormij toch vooral ook een stap terug in de tijd. Ik heb er als geboren"Dwarsdrijver" vele herinneringen liggen, die daar toch zomaar weer evenkwamen "opborrelen". Een korte greep eruit ter toelichting.
Als brave leerling (ja, het heeft echt bestaan) van de katholieke Agnesschool
hadden wij op zondag catechismus-les op het bovenzaaltje van het Parochiehuis.
Daar zat je dan in je korte broek, tussen de vrolijke meisjes met die mooie
linten in hun haar, verlangend naar het “zonnige buiten” te staren, waar de
kerkklok maar niet vooruit wilde gaan. Is daar het geloof in mezelf dan al
begonnen . . . . ?
Elk jaar weer met het hele gezin naar de uitvoering van Cultuur Verheft,
de plaatselijke toneelvereniging. Of met het halve gezin naar de uitvoering van
St. Cecilia, de plaatselijke harmonie, die een vrij groot
"Zwetsloot"-gehalte kende (de rest van het gezin speelde dus). Ik
hoor de lach nóg door de zaal bulderen en ik zie het harmonievaandel nóg in de
linkerhoek staan. Wat was het leven toen toch nog lekker voorspelbaar en
overzichtelijk !! Is daar mijn liefde voor eenvoud dan al begonnen . . . . ?
Gestrikt door een plaatselijke schone werden mijn vriend Joost en ik elk
jaar weer “moreel gechanteerd” om mee te lopen in de beide modeshows van die
ene plaatselijke modewinkel (de rest was slechts “kledingzaak”) van haar tante.
Met alleen ons gezicht in de schmink paradeerden we parmantig over het gammele plankier,
dat midden in het Parochiehuis verrezen was. Maar dan was er altijd weer die
ene zwembroekronde en tja, de zonnebank was in die tijd nog niet echt
ingeburgerd . . . . Nou dat had toch echt méér impact voor je bekendheid dan
dat netwerken van tegenwoordig. Bij alle “overjarige” moeders van het dorp stond
je nog maanden op het netvlies. Waar is het toch misgegaan met dat lijf . . . .?
Het jaarlijkse carnaval kende voor onze vriendengroep maar één vaste
agenda (die gewoon álle dagen bestreek), waarbij ook het Parochiehuis meermaals
werd aangedaan. De polonaises gingen daar zelfs achter de bar langs en eindigden
vaak pas op het toilet. Maar alles bleef er altijd keurig, want ja, met een
koster achter de tap en je eigen vader in de boerenblaaskapel . . . . . Is daar
de basis voor mijn zelfdiscipline dan al gelegd . . . . ?
Leuk dat je op een veel later moment vaak anders (en vaak ook veel
relaxter) op je eerdere ervaringen terugkijkt. Zou dat nou die “levenservaring”
zijn, waar men het altijd over heeft en die kennelijk nu ook bij mij al een
beetje begint in te dalen ??
Ook een jaarvergadering is eerst even kort terugkijken, dan vanuit die
historie een stukje vooruitkijken en daarna gezellig aan de borrel mooie
verhalen vertellen. Dus als u de 19e nu allemaal uw eigen herinneringen ook even
meeneemt, dan wordt het nog een hele mooie en gedenkwaardige avond in het oude
Parochiehuis. Ook ik heb me er tenslotte al eerder blootgegeven . . . .
N.B.: Over herinnering gesproken. “Cheers” ?? Zou Sam Malone daar dan straks
nog achter de bar staan ook . . . ?
Hans Zwetsloot
voorzitter ONDB
