De covid-19-pandemie die ons teistert, maakt het pijnlijk duidelijk: onze afhankelijkheid van China en andere landen is veel te groot geworden. Er zijn Nederlandse bedrijven waar de productie stil kwam te liggen door het missen van goedkope onderdelen uit het buitenland. Onderdelen die essentieel zijn om hier het productieproces te kunnen continueren. Die afhankelijkheid vormt een gevaar.

Eerlijk is eerlijk: als makelaar in bedrijfsonroerend goed te Alkmaar (cheese city of the world), heb ik internationaal gezien niet heel veel aanzien.Ik kan er prima mee leven hoor. Alkmaar en omgeving bieden mij een prachtig werkgebied, volop mogelijkheden voor mijn eigen bedrijf en dat van anderen. En samen komen we een heel eind, helpen we elkaar waar mogelijk en houden we het gezellig met elkaar. Meestal.

Als zelfs de vakantie niet meer internationaal kan, maar hyperlokaal wordt, kunnen we toch wel spreken van een nieuwe trend. In de huidige tijdsgeest van globalisering roept corona alles tot een halt.

Wat je van ver haalt is lekker. Met die zin brengen we het verheerlijken en ophemelen van dranken, spijzen en kunsten uit verre landen onder woorden. Het lijkt allemaal mooier en beter, omdat het van ver komt, maar producten en diensten van dichtbij kunnen minstens zo goed zijn... misschien zelfs wel beter.

Ondernemen is voor mij onlosmakelijk verbonden aan een persoonlijke benadering. Toen ik Treffer dertien jaar geleden oprichtte, was dat dan ook een van mijn belangrijkste uitgangspunten: ik wilde weten wie mijn klanten waren, hoe ze werkten en op welke manier ik hen verder zou kunnen helpen. Om een optimale dienstverlening te kunnen bieden, benaderde ik vooral bedrijven in de regio.

In 2016 zijn mijn vrouw en ik afgereisd naar Okinawa, een eilandengroep in het zuiden van Japan. Het was, zoals wij het naderhand zouden noemen, de reis van ons leven. Mijn vrouw is van beroep orthomoleculair therapeut en veel bezig met - zoals dat heet - ‘healthy-aging’: gezond ouder worden. Op Okinawa weten ze daar alles van, het is 1 van de 5 blue zones; dat zijn plaatsen op aarde waar de mensen verreweg het alleroudst worden.

Al geruime tijd denk ik met mijn team strategisch na over mijn carrière. Door kritisch te zijn op je uiteindelijke doel en vooral ook out of the box te durven denken kom je tot verrassende inzichten. Een inzicht waarmee we zijn gestart is de waarde van ownership. En dan heb ik het niet over spullen, maar wel over zelfbeschikking. Spullen zijn vervangbaar en verliezen vaak hun waarde. Sterker nog... soms geeft het niet hebben van spullen veel meer waarde aan je leven. Maar zelfbeschikking over je eigen kanalen, data-inzichten en content is me heel veel waard.

Ons land kent zo’n 7 miljoen medewerkers bij zo’n 350.000 bedrijven. Dat er bij deze bedrijven wel eens iets mis gaat, zal je niet verbazen. Misschien wel als je hoort, dat er ongeveer 200.000 keer per jaar iets mis gaat bij deze bedrijven? Dat kunnen kleine incidenten op de werkvloer zijn. Maar helaas blijkt dat het aantal meldingen over ernstige bedrijfsongevallen in Nederland de afgelopen vijf jaar flink is gestegen. Zo ontving de Inspectie SZW in 2019 4474 meldingen over ernstige ongevallen. Bij dit soort ongevallen is er sprake van blijvend letsel, ziekenhuisopname of overlijden van de werknemer. Er is dan sprake van schade.

Het coronavirus heeft het leven zoals we dat kenden goed op z’n kop gezet. Tijdens de lockdown waren de bezorgdiensten voor boodschappen, kleding, de nodige ‘must haves’ en heerlijke thuisdiners een uitkomst.

Het bouwen aan de toekomst is een non-stop proces. Daar ben ik als ondernemer eigenlijk elke dag mee bezig. Waar gaan we heen met het bedrijf? Hoe hou ik mijn mensen gemotiveerd en geprikkeld en uiteraard mezelf.

We hebben het veel gehoord de afgelopen maanden: “Kantoorruimte? Dat hebben we eigenlijk helemaal niet meer nodig! We gaan gewoon online.” Allemaal thuiswerken, online vergaderen, kantoor aan huis, en intussen nog even wat was in de wasmachine stoppen. Ideaal. Dachten we. Voor twee weken. Daarna was de lol er wel zo’n beetje af en realiseerden we ons dat simpele dingen als ‘naar buiten gaan’ eigenlijk heel bijzonder zijn. Hele dagen thuiszitten, voor werk én voor ontspanning, gaat uiteindelijk niet werken. Je collega’s spreken via een beeldscherm? Leuk om te proberen en een prima oplossing als die collega aan de andere kant van het land zit en er technische vragen zijn. Maar verder?

Toen ik het thema voor deze editie ‘meekreeg’ (“Building the Future”) moest ik meteen denken aan mijn inmiddels jarenlang gewaardeerde relatie AZ. Want als deze slogan voor 1 bedrijf opgeld doet, dán is het wel voor de voetbalonderneming AZ.Je hoeft alleen maar bij het stadion te gaan kijken en je begrijpt meteen waar ik op doel. Het stadionterrein is op dit moment namelijk in een soort van bouwput omgetoverd, vanwege de herbouw van het ingestorte dak van het stadion. AZ is dus letterlijk weer aan het bouwen vóór de toekomst.

Persoonlijke ontwikkeling is iets wat we bij Treffer erg belangrijk vinden. Deze ontwikkeling zien we niet alleen graag bij onszelf, maar zeker ook bij onze werknemers. Om de groei van onze werknemers te stimuleren, hebben wij in 2019 een online portaal geopend. Via dit online platform kunnen werknemers hun kennis verder ontwikkelen, waardoor we elkaar helpen groeien.

Juist nu is de tijd gekomen voor de echte ondernemers. Het is de tijd van herijken en zo snel mogelijk weer de draad oppakken. Heel de wereld is door het afgelopen half jaar weer even een paar stappen teruggezet, maar juist nu moeten we met zijn allen de schouders eronder zetten en opnieuw bouwen aan de toekomst.

Is het glas halfvol of half leeg? Positiviteit is voor mij de brandstof van mijn leven. Ik krijg oprechte irritaties van negatieve mensen. Natuurlijk kan je stevig balen. Zeker als het gegrond is. Maar het leven gaat door. Je moet door. Ik weet heel goed het verschil tussen opportunisme en positiviteit. Een lastige balans, maar ik zoek graag de grenzen ervan op. Want baat het niet, dan schaadt het niet.

Van je familie moet je het maar hebben. Het spreekwoord is de afgelopen maanden maar weer eens meer dan waar gebleken. Zeker, familie kan een blok aan je been zijn, maar het blijft hoe dan ook familie. Dat is ook zorgen voor elkaar. Elkaar een beetje in de gaten houden. En dat was nou juist wat we de afgelopen maanden zo nodig hadden. Dat familiegevoel.

Wat een toeval! Mijn eerste column voor INTO business en dan gelijk het thema familiebedrijven.

Een van de dingen die ik als ondernemer het állerbelangrijkste vind, is het persoonlijke stukje. Het contact met klanten en medewerkers. Ze in de ogen aan kunnen kijken, zodat ik weet wie ze zijn en wat ik voor ze kan doen. Toen COVID-19 om de hoek kwam kijken, kwamen veel ondernemers voor nieuwe uitdagingen te staan. Zo ook wij, want hoe waarborg je het persoonlijke stukje dat ons kenmerkt in tijden waarin persoonlijk contact zoveel mogelijk gemeden dient te worden?

Ik schreef mijn eerste column voor dit magazine in maart. Ik was, net als iedereen, nog maar net geconfronteerd met de maatregelen, die premier Mark Rutte had uitgevaardigd. Vooral voor de horeca hadden die een enorme impact. Restaurants en cafés moesten halsoverkop de deuren sluiten en niemand vertelde wanneer die weer mochten opengaan. Ook ons bedrijf, waar 180 mensen werken, werd voor een voldongen feit gesteld. Volgens de richtlijnen van de RIVM konden wij ons bedrijf gelukkig openhouden, maar de vraag was: hoe gingen wij de productie continueren zonder dat de gezondheid van onze medewerkers in het geding zou komen?

“Het familiebedrijf is het beste gediend als de familie het bedrijf dient. Het gaat ten gronde als het bedrijf de familie moet dienen”. (Paul Fentener van Vlissingen 1941-2006).

Aan de top komen is al een ding op zich. Maar er blijven... Altijd in de spotlights staan maakt dat nog meer mensen je goed kunnen analyseren en van de troon willen stoten. Minder rust vanwege toegenomen verplichtingen, verzoeken en kansen buiten de sport. De keerzijde is dat iedereen iets van je vindt en dat je op je tellen moet passen.

Het was altijd mijn schrikbeeld. Wat als je je werkzame leven er eenmaal op hebt zitten? Dan begint het leven achter de geraniums. Of eigenlijk de dood, zeg maar. Want dan valt alles stil toch? En dus is het zaak om vitaal te blijven. Om dingen te blijven ondernemen. Om te blijven leren en te ontwikkelen. Het zou zo maar kunnen dat ik op mijn 70-ste een carrière als barista begin. Of word ik alsnog columnist. Geen idee nog, maar ik houd de opties open.

We worden ons steeds bewuster van de impact die onze manier van leven, of ondernemen, op het milieu heeft. Dat resulteert in de opkomst van duurzame opties, waar elektrisch rijden er een van is. Maar wat heb je aan zo’n duurzame oplossing, als daar gebruik van maken een nieuw probleem vormt?

‘Groen is poen’. Op het eerste gezicht nu niet écht een aansprekend thema om een column over te schrijven. Bovendien heeft de praktijk mij inmiddels herhaald geleerd dat groen juist poen kóst. Wekelijks doe ik bijvoorbeeld boodschappen bij de biologische winkel. Elke keer krijg ik weer een hartverzakking wanneer ik bij de kassa de rekening gepresenteerd krijg. En ook zakelijk heb ik ervaringen te over van bedrijven op het gebied van verduurzaming die volledig ‘op de fles’ fles zijn gegaan.

De zorg voor medewerkers heeft prioriteit. De business volgt op eerbiedwaardige afstand. Wie werkt op de zaak? Wie kan thuiswerken? De anderhalve meter is heilig. Gezondheid is alles.

Met permissie van de hoofdredactie kaap ik het thema van deze editie, Groen is poen.

Tussen mijn 7e en 8e verbreedde mijn horizon zich in rap tempo. Tot dan bestond mijn leven uit Pippi Langkous en Barbapapa. Ineens wilde ik alles weten over voetbal en muziek. Ik vrat het.

Henry Ford, de grote autobouwer, zei het al: “Verlies is simpelweg de kans om opnieuw te beginnen.” Ford kon het weten. Voor hij automobielhistorie schreef, ging hij tweemaal bankroet. Niet alleen zijn lopende band zou navolging krijgen, ook een faillissement als basis voor succes werd een Amerikaanse traditie.

U kent dat wellicht, nachtelijke rituelen om in slaap te vallen. In mijn schemerslaap retourneer ik eindeloos vanaf de baseline geslagen topspin ballen van Björn Borg, de tennisheld van mijn jeugd. Of ik rij rondjes ‘28 blank’ op de ijsbaan, waarbij ik om een of andere reden alle bochten rechtsaf- in plaats van linksaf neem. Beetje tegendraads, mij de versnellingen van Eric Heiden inbeeldend, op weg in een gouden schaatspak naar vijf keer goud in Lake Placid 1980.  

Laat ik dit stukje beginnen met een excuus: ik ben een man. Of vertoon althans sterke gelijkenissen met deze grof gebouwde, agressieve verschijningsvorm van de homo sapiens. Sinds #metoo moet je dat soort dingen erbij zeggen. En liefst voeg ik er aan toe: niet zomaar een man, ook nog eens een witte man uit een voormalig koloniaal rijk.